Het niets dat alles is
Veel mensen denken dat de dood het absolute einde is. Anderen dat we, afhankelijk van hoe we ons leven hebben geleid, een plek krijgen in het hiernamaals. Weer anderen geloven in reïncarnatie en karma. Weinigen beschouwen de dood als een beweging in het Ene, die we wezenlijk zijn. In het Taoïsme zei de wijze Yin Xi dat zo mooi: ‘de dood is als het verdrinken van water in water’.
De eeuwige essentie die we zijn, is niet geboren en gaat niet verloren.
Het ego wordt wel de wortel van alle hindernissen genoemd, die het ontsluieren van wie wij wezenlijke zijn in de weg staat. Door getuige te zijn van het ego, kunnen wij ons ontworstelen aan zijn greep. Door weer te worden als kinderen kan, wie wij ten diepste zijn, zich in ons Hart openbaren.
Niet zo vaak meer, kunnen wij verblijven in een winterlandschap. Genieten van het glinsterende, witte land en luisteren naar de stilte van de sneeuw. De stilte die ons bij onze eigen stilte kan brengen.
Mijn ouders waren wel gelovig maar niet praktiserend. Mijn oudere zus en ik kwamen in aanraking met het geloof, doordat twee kinderen uit de buurt ons meenamen naar catechisatie. Het was in die tijd, mijn kinderjaren, dat voor mij zonde en schuld hun intrede deden en God vaak over mijn schouder meekeek of ik niet zondig was.
